Τον καιρό που ήμουν φοιτητής στο κολλέγιο – την εποχή που είχαμε μακριά μαλλιά, όταν τα μπαλώματα στους αγκώνες ήταν κάτι το κοινότυπο και το Woodstock ήταν ακόμα φρέσκο στις μνήμες μας, η διδασκαλία της θερμοδυναμικής πραγματοποιήθηκε κατά μήκος 2 κυρίως αξόνων.
Ο πρώτος άξονας ήταν η κλασική οδός που επικεντρώνονταν στη θερμότητα και τη μετατροπή της σε έργο, και η οποία πλαισιώθηκε φιλοσοφικά από τους Carnot, Mayer και Joule και αναπτύχθηκε μαθηματικά από τους Clausius, Thomson (μετέπειτα γνωστός ως Λόρδος Kelvin), Helmholtz και Rankine. Ο δεύτερος άξονας ήταν η στατιστική οδός εγκαθιδρυμένη (βασισμένη) πάνω σ’ ένα μοριακό μοντέλο, και συνδεδεμένη κυρίως με τα ονόματα των Boltzmann και Maxwell.
