Δίνω αυτό που είμαι, όχι αυτό που έχω.

Οι περισσότεροι, όταν τους ζητηθεί να προσδιορίσουν τον άνθρωπο στα πλαίσια της ύπαρξης, τον αντιλαμβάνονται υλικά, τον μετράνε ως ύλη και τον χώρο που καταλαμβάνει αυτή.
Ο άνθρωπος μπορεί να προσδιοριστεί και να μετρηθεί και χρονικά, πέρα απ' την υλική του διάσταση. Είμαστε θραύσματα χρόνου, άλλωστε. Μια πεπερασμένη ποσότητα χρόνου, όσο και ύλης. Η αδυναμία συνειδητοποίησης της ισοδυναμίας αυτής έχει πολύπλευρες συνέπειες στη ζωή μας, μια απ' αυτές είναι στο θέμα της εκδήλωσης της αγάπης. Πολλοί ισχυρίζονται ότι αγαπάνε ένα πρόσωπο και προσπαθούν να το δείξουν με πράξεις, πέρα απ' τα λόγια. Η συνηθέστερη πράξη αγάπης μέσα στα κοινωνικά πλαίσια είναι η αγορά ενός δώρου. Έξω απ' την κοινωνική αντίληψη, η αγορά ενός δώρου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως πράξη αγάπης, αλλά ως μια κίνηση συμπάθειας στην ιδανικότερη περίπτωση. Η κοινωνία εκφυλίζει την ίδια την έννοια της αγάπης. Ένα δώρο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πράξη αγάπης, εάν διαθέσουμε το χρόνο μας για να το κατασκευάσουμε οι ίδιοι και θα φανεί παρακάτω το γιατί. Αγάπη είναι να δίνεις αυτό που είσαι, όχι αυτό που έχεις. Εδώ εμφανίζεται το πρόβλημα που προκαλείται λόγω της σύγχυσης, μας όσον αφορά την ανθρώπινη φύση. Όπως προαναφέρθηκε, ο άνθρωπος είναι ένα συνονθύλευμα ύλης και χρόνου. Μένοντας στο πρώτο, οι περισσότεροι, αδυνατούν να προσφέρουν αυτό που είναι, διότι είναι πράξη ακραίας ανθρωπιάς, και αγάπης, να προσφέρεις ένα κομμάτι σου σε κάποιον άλλον άνθρωπο, όπως για παράδειγμα κάποιο όργανο σου ή το αίμα σου, και τέτοιες πράξεις τα άτομα της κοινωνίας δεν μπορούν να τις διανοηθούν, καθώς έμαθαν να αναλώνονται μόνο σε ανούσιες κινήσεις εντυπωσιασμού. Κατανοώντας πλήρως την ανθρώπινη φύση και ξέροντας πως είμαστε και χρόνος εξ ίσου με ύλη, η άλλη μορφή πράξης αγάπης είναι η προσφορά του χρόνου μας, την άλλη μας υπόσταση, σε κάποιο πρόσωπο. Μόνο έτσι μπορούμε να δώσουμε αυτό που είμαστε, ένα κομμάτι μας, και όχι κάτι που έχουμε απλώς. Ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος διαθέτει το χρόνο του μόνο όπου αγαπάει, επειδή γνωρίζει πως κάθε πράξη αγάπης είναι μια μη αναστρέψιμη κίνηση, αφού έχει ως αποτέλεσμα την εξάντληση του είναι μας, καθώς είμαστε περιορισμένες ποσότητες υλικά και χρονικά. Οι άνθρωποι που αγαπούν είναι ανθρώπινα κεριά, καίγονται για να προσφέρουν φως στους άλλους. Δίνουν αυτό που είναι, όχι αυτό που έχουν.