Το νοητικό σχήμα της αγάπης
μπορεί να παρασταθεί
ως ένα διπλό αστρικό σύστημα
όπου τα σώματα είναι μαζί
χωρίς να είναι
απαραίτητα κοντά
και περιφέρονται
γύρω από ένα
κοινό βαρυτικό κέντρο
διότι σημασία
δεν έχει πια ο εαυτός
αλλά η σχέση
που γίνεται δεσμός
μέσω του χρόνου
και της
βαρύτητας της αγάπης
