Χωρίς την αλήθεια η πραγματικότητα δε θα είχε ζωή. Η αλήθεια είναι η μη λήθη της πραγματικότητας.
Η πραγματικότητα είναι η αντικειμενική εκδοχή του υπό μελέτη γεγονότος ή γεγονότων, γενικώς, στο παρόν. Συνεπώς είναι μια στατική έννοια επειδή δεν ενσωματώνει το χρόνο. Πατώντας πάνω σε αυτό η ''αλήθεια'' παράγει την Αλήθεια. Δεν αναφερόμαστε ως τα γεγονότα αυτά καθ' εαυτά αλλά στην αντικειμενική εκδοχή, διότι είμαστε παρατηρητές.
[εδώ η ''αλήθεια'' αναφέρεται ως ιδιότητα της μη λήθης, όχι στην έννοια της αλήθειας όπως περιγράφει η λέξη. Η Αλήθεια είναι αυτή που αναφέρεται στην απόλυτη αλήθεια, ως έννοια, όχι ιδιότητα που αναφέρθηκε προηγουμένως].
Η μη λήθη στον αντίποδα ενσωματώνει το χρόνο, κατά συνέπεια είναι μια δυναμική έννοια, αλλά δεν εξασφαλίζει ότι μιλάμε για την πραγματικότητα, διότι μπορεί να μιλάμε για μια ερμηνεία του γεγονότος, επομένως έχουμε το πρόβλημα της υποκειμενικότητας. Συνεπώς το να μην ξεχνώ το μη πραγματικό δεν παράγει την Αλήθεια.
Μια πιο παραστατική προσέγγιση είναι η εξής.
Έχουμε το ''κείμενο'', δηλαδή το γεγονός καθ' εαυτό όπως συνέβη, χωρίς απαραίτητα να έχει παρατηρηθεί ή να πρέπει να παρατηρηθεί για να χαρακτηριστεί ως υπάρχον.
Έπειτα το ''αντικείμενο'', την πιστή απόδοση του γεγονότος, αυτό που λέμε αντικειμενική προσέγγιση. Για αυτό μπορεί να υποτεθεί κάποιος απόλυτος και αμερόληπτος παρατηρητής, όπως η έννοια μιας θεότητας ας πούμε, για να αποφευχθεί το πρόβλημα ερμηνείας που παράγει υποκειμενικότητα, διότι έπειτα πάντα θα υπάρχει μια αλλοίωση.
Όπως προαναφέρθηκε, έχουμε το ''υποκείμενο'', δηλαδή το γεγονός όπως το έχει παρατηρήσει ένας παρατηρητής και επομένως, η πραγματικότητα ερμηνευόμενη από τη δική του αντίληψη και διάνοια στα δικά της πλαίσια και δυνατότητες.
Υπάρχει και το ''παρακείμενο'', όπου είναι μεν η παρατηρούμενη πραγματικότητα που έχει υποστεί ερμηνεία όπως το ''υποκείμενο'', αλλά εν προκειμένω μιλάμε για παρερμηνεία, εξ ου και ''παρακείμενο''.
Τέλος έχουμε το ''υπερκείμενο'', δηλαδή την Αλήθεια που προαναφέρθηκε, η οποία είναι απόλυτη και δεν υπόκειται σε ερμηνείες και παρερμηνείες.
Άρα η πραγματικότητα είναι το ''κείμενο'', η Αλήθεια το ''υπερκείμενο''. Χωρίς την πρώτη, η δεύτερη εκφυλίζεται σε αλήθεια (κατά την παραπάνω διευκρίνιση περί αλήθειας και Αλήθειας). Χωρίς τη δεύτερη, η πρώτη δεν έχει το διαχρονικό στοιχείο.
Βέβαια εδώ παρουσιάζονται δύο προβλήματα. Το ένα είναι ότι δε μπορούμε να έχουμε ένα γεγονός αντικειμενικά καταγεγραμμένο χωρίς παρατηρητή ή έστω χωρίς κάποιο ίχνος του γεγονότος για έμμεση παρατήρηση. Ότι δεν παρατηρήθηκε ποτέ υπάρχει;
Ακόμα και αν υποθέταμε κάποιον συμπαντικό μηχανισμό ''βιντεοσκόπησης/καταγραφής'' των πάντων, από τη στιγμή που εμείς θα μπούμε στη διαδικασία να παρακολουθήσουμε το γεγονός, πάλι υπάρχει το πρόβλημα του παρατηρητή και της υποκείμενης του ερμηνείας.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ο απόλυτος παρατηρητής, ένας Θεός ας πούμε, ώστε να μπορέσει να αντιληφθεί την υπερκείμενη Αλήθεια. Θα είναι ικανός ακόμα και αυτός για κάτι τέτοιο;
Η πραγματικότητα είναι η αντικειμενική εκδοχή του υπό μελέτη γεγονότος ή γεγονότων, γενικώς, στο παρόν. Συνεπώς είναι μια στατική έννοια επειδή δεν ενσωματώνει το χρόνο. Πατώντας πάνω σε αυτό η ''αλήθεια'' παράγει την Αλήθεια. Δεν αναφερόμαστε ως τα γεγονότα αυτά καθ' εαυτά αλλά στην αντικειμενική εκδοχή, διότι είμαστε παρατηρητές.
[εδώ η ''αλήθεια'' αναφέρεται ως ιδιότητα της μη λήθης, όχι στην έννοια της αλήθειας όπως περιγράφει η λέξη. Η Αλήθεια είναι αυτή που αναφέρεται στην απόλυτη αλήθεια, ως έννοια, όχι ιδιότητα που αναφέρθηκε προηγουμένως].
Η μη λήθη στον αντίποδα ενσωματώνει το χρόνο, κατά συνέπεια είναι μια δυναμική έννοια, αλλά δεν εξασφαλίζει ότι μιλάμε για την πραγματικότητα, διότι μπορεί να μιλάμε για μια ερμηνεία του γεγονότος, επομένως έχουμε το πρόβλημα της υποκειμενικότητας. Συνεπώς το να μην ξεχνώ το μη πραγματικό δεν παράγει την Αλήθεια.
Μια πιο παραστατική προσέγγιση είναι η εξής.
Έχουμε το ''κείμενο'', δηλαδή το γεγονός καθ' εαυτό όπως συνέβη, χωρίς απαραίτητα να έχει παρατηρηθεί ή να πρέπει να παρατηρηθεί για να χαρακτηριστεί ως υπάρχον.
Έπειτα το ''αντικείμενο'', την πιστή απόδοση του γεγονότος, αυτό που λέμε αντικειμενική προσέγγιση. Για αυτό μπορεί να υποτεθεί κάποιος απόλυτος και αμερόληπτος παρατηρητής, όπως η έννοια μιας θεότητας ας πούμε, για να αποφευχθεί το πρόβλημα ερμηνείας που παράγει υποκειμενικότητα, διότι έπειτα πάντα θα υπάρχει μια αλλοίωση.
Όπως προαναφέρθηκε, έχουμε το ''υποκείμενο'', δηλαδή το γεγονός όπως το έχει παρατηρήσει ένας παρατηρητής και επομένως, η πραγματικότητα ερμηνευόμενη από τη δική του αντίληψη και διάνοια στα δικά της πλαίσια και δυνατότητες.
Υπάρχει και το ''παρακείμενο'', όπου είναι μεν η παρατηρούμενη πραγματικότητα που έχει υποστεί ερμηνεία όπως το ''υποκείμενο'', αλλά εν προκειμένω μιλάμε για παρερμηνεία, εξ ου και ''παρακείμενο''.
Τέλος έχουμε το ''υπερκείμενο'', δηλαδή την Αλήθεια που προαναφέρθηκε, η οποία είναι απόλυτη και δεν υπόκειται σε ερμηνείες και παρερμηνείες.
Άρα η πραγματικότητα είναι το ''κείμενο'', η Αλήθεια το ''υπερκείμενο''. Χωρίς την πρώτη, η δεύτερη εκφυλίζεται σε αλήθεια (κατά την παραπάνω διευκρίνιση περί αλήθειας και Αλήθειας). Χωρίς τη δεύτερη, η πρώτη δεν έχει το διαχρονικό στοιχείο.
Βέβαια εδώ παρουσιάζονται δύο προβλήματα. Το ένα είναι ότι δε μπορούμε να έχουμε ένα γεγονός αντικειμενικά καταγεγραμμένο χωρίς παρατηρητή ή έστω χωρίς κάποιο ίχνος του γεγονότος για έμμεση παρατήρηση. Ότι δεν παρατηρήθηκε ποτέ υπάρχει;
Ακόμα και αν υποθέταμε κάποιον συμπαντικό μηχανισμό ''βιντεοσκόπησης/καταγραφής'' των πάντων, από τη στιγμή που εμείς θα μπούμε στη διαδικασία να παρακολουθήσουμε το γεγονός, πάλι υπάρχει το πρόβλημα του παρατηρητή και της υποκείμενης του ερμηνείας.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ο απόλυτος παρατηρητής, ένας Θεός ας πούμε, ώστε να μπορέσει να αντιληφθεί την υπερκείμενη Αλήθεια. Θα είναι ικανός ακόμα και αυτός για κάτι τέτοιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου