Ένα από τα βασικά ζητήματα στο οποίο αποτυγχάνει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, καθώς ως τέτοιο παρέχει εκπαίδευση και όχι παιδεία, είναι το όλο θέμα της αποτυχίας ως έννοια αλλά και γεγονός.Από μικρή ηλικία μαθαίνουν στους ανθρώπους πως η αποτυχία όχι μόνο είναι κάτι κακό, αλλά λειτουργεί και ως στίγμα στην κοινωνία και γαλουχούνται στην ''κουλτούρα της επιτυχίας''.
Το πρόβλημα είναι ότι αργότερα τους διαψεύδει η ίδια η ζωή.
O Albert Camus είχε πει το εξής:
''The school prepares us for life in the world that does not exist''.
Δεν εστίαζε σε ένα θέμα, προφανώς, αλλά ένα από αυτά είναι και το όλο θέμα της επιτυχίας/αποτυχίας.
Οι μικροί άνθρωποι πρέπει να μάθουν ότι η ''φυσική κατάσταση'' και του πιο επιτυχημένου ανθρώπου είναι η αποτυχία, καθώς μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα είχε πει, "ο ειδικός ενός τομέα είναι αυτός που έχει αποτύχει με κάθε δυνατό τρόπο στο πεδίο του''.
Πρέπει να απενοχοποιηθεί η αποτυχία και κυρίως να μην προσάπτεται στον άνθρωπο (ως κάτι που πλέον θα τον χαρακτηρίζει), αλλά στις προσπάθειες του.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι υγιές να επαναπαύεται κανείς στην αποτυχία δικαιολογώντας τον εαυτό του εκ των υστέρων και κατηγορώντας την κοινωνία που κατακρίνει, αλλά είναι αναγκαίο να απαλλάξουμε τους ανθρώπους από ένα στίγμα που είναι η απόδειξη της προσπάθειας τους και όχι της (αν)ικανότητας τους.
Ο δάσκαλος μου είχε πει πως το λάθος είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να αλλάξουμε μέθοδο, οπότε, παραφράζοντας τον θα πω ότι η αποτυχία είναι ο πιο σύντομος δρόμος (αλλά και δείκτης) ώστε ν' αλλάξουμε μέθοδο και να προσπαθήσουμε καλύτερα την επόμενη φορά.
Η πρώτη επιτυχία που πρέπει να μάθουμε στους μικρούς ανθρώπους είναι η διαχείριση των αποτυχιών τους, ψυχολογικά, συναισθηματικά αλλά και έμπρακτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου