Η σκέψη ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο, μας βοηθάει να προχωράμε, όμως, δε μας βοηθάει, από μόνη της, να γινόμαστε καλύτεροι.Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου θα καθησυχάσουμε ένα κοντινό μας πρόσωπο λέγοντας του πως αξίζει κάτι καλύτερο, οπότε να μην απογοητεύεται, κλπ.
Για παράδειγμα, αποτυγχάνει ένας φίλος μας στη συνέντευξη για την τάδε δουλειά που ήθελε και για να τον αποτρέψουμε από την αυτοκριτική που θα ακολουθήσει (θεωρώντας πως θα την κάνει) η οποία θα επιφέρει τα αντίστοιχα αρνητικά συναισθήματα, σπεύδουμε να τον εφησυχάσουμε και να του αναπτερώσουμε το ηθικό, λέγοντας του ότι σίγουρα τον περιμένει κάτι καλύτερο και τα συναφή.
Αυτό είναι κάτι που λειτουργεί τοπικά (από άποψη χρόνου), αλλά αποτυγχάνει ολικά, διότι σταδιακά δρα εις βάρος του, παράγοντας νοητική αδράνεια, αποφεύγοντας οποιαδήποτε εσωτερική τάση για αλλαγή.
Έπειτα, έρχεται το εξής ερώτημα.
Είναι προτιμότερο να είσαι σε θέση απλά να προχωράς ή να είσαι ικανός να προοδεύεις, ενσωματώνοντας τα λάθη σου, εφ' όσον τα αποδεχτείς ειλικρινώς και τα μελετήσεις με σκοπό τη βελτίωση, ακόμα κι αν χρειαστεί να μείνεις στάσιμος -και όχι στατικός- για ορισμένο χρονικό διάστημα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου