Ένα κείμενο μπορεί να γίνει τόσο έξυπνο όσο ο αναγνώστης του

Ένα κείμενο μπορεί να γίνει τόσο έξυπνο όσο ο αναγνώστης του.
Πολλές φορές διαβάζουμε κάτι και αναρωτιόμαστε, εάν έχει, και μέχρι που φτάνει το υπόβαθρο του, ωστόσο, υπάρχει περίπτωση ο συγγραφέας να μην υπονοούσε κάτι πέραν του προφανούς.
Έρχεται λοιπόν το ερώτημα εάν είναι εύλογο και θεμιτό να ερμηνεύουμε και να εξηγούμε αυτές τις προτάσεις.
Εάν αλλοιώνει, παραμορφώνει ή εμπλουτίζει το αυθεντικό κείμενο.
Ο Θεμιστοκλής πριν από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας έλαβε έναν πολύ αόριστο και φαινομενικά άχρηστο χρησμό, όμως κατάφερε και τον ερμήνευσε με τέτοιον τρόπο ώστε να μετουσιωθεί σε μια στρατηγική νίκης. Ήταν η νοημοσύνη του που έκανε το κείμενο υποκείμενο της σκέψης του και έπειτα εργαλείο της δράσης του.
Ο Milan Kundera, λέγεται ότι έχει πει πως ένα μυθιστόρημα πρέπει να είναι πιο έξυπνο από τον δημιουργό του. Με δυσκόλευε αρκετά στο να αντιληφθώ σε ποιο πλαίσιο θα μπορούσε κάτι τέτοιο να υπάρξει, αλλά ίσως να μπορεί να εκληφθεί ως εξής: εάν γράψω κάτι και το κείμενο αυτό εμπλουτιστεί νοηματικά, μέσω ερμηνειών, από κάποιον αναγνώστη εξυπνότερο από εμένα, τότε οι ερμηνείες αυτές έχουν γίνει μέρος του έργου και έτσι το έργο αποκτά κομμάτια εξυπνότερα από τον δημιουργό του.
Βέβαια, ίσως να θεωρείται κάποια μορφή συγγραφικής επιτυχίας από μόνο του το να μπορείς να δημιουργήσεις ένα έργο που είναι πιο έξυπνο από εσένα, το οποίο δε θα αλλοιωθεί από μετέπειτα προσθήκες και θα διατηρήσει τον αρχικό του χαρακτήρα, απλώς βελτιωμένο.