Όσον αφορά το λάθος ως έννοια, συνήθως αφού συμβεί υπάρχουν δύο πράγματα, σε πρώτη φάση, η αποδοχή και η παραδοχή του. Σε επόμενη φάση έρχεται η διόρθωση του λάθους, εάν είναι αναστρέψιμο.Η κοινωνία φαίνεται να εστιάζει περισσότερο στην παραδοχή του λάθους και αμελεί την αποδοχή, ενώ η δεύτερη είναι ουσιαστικότερη.
Το να παραδεχτείς ένα λάθος είναι κατά κόρον εξωτερική διαδικασία, εφ' όσον είναι κάτι που έχει συμβεί και εσύ ο ίδιος είσαι μάρτυρας του λάθους σου, σίγουρα δε χρειάζεται να το παραδεχτείς στον εαυτό σου, συνεπώς μένουν όλοι οι άλλοι ενώπιον των οποίων πρέπει να γίνει η παραδοχή.
Επομένως, για να επιτευχθεί η παραδοχή αρκεί να δηλώσουμε ότι κάναμε κάτι και να αναλάβουμε την ευθύνη. Σίγουρα έχει τη σημασία του και αυτό και δεν το μειώνω, αλλά στο στάδιο αυτό μπορεί πάντοτε να γίνει επιφανειακά και ανειλικρινώς.
Το να αποδεχτείς ένα λάθος, όμως, είναι εσωτερική διαδικασία και αν προηγηθεί, διευκολύνει στην παραδοχή.
Μόνο η αποδοχή ενός λάθους μπορεί να οδηγήσει στη συγχώρεση, και αναφέρομαι στη συγχώρεση του εαυτού μας από τον εαυτό μας, πρωτίστως, καθώς είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη, ενώ η παραδοχή στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να είναι απλά αναγκαία, αλλά όχι ικανή από μόνη της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου