Φύση, δίκαια ή ίση;

μετάφραση του κειμένου της εικόνας

(για μια δίκαιη επιλογή, όλοι σας θα υπαχθείτε στην ίδια δοκιμασία: παρακαλώ, σκαρφαλώστε στο δέντρο)

 Αρχικώς θα παραθέσω μια φράση του Αριστοτέλη, στην ουσία το άρθρο ολόκληρο θα είναι παράγωγο της φράσεως αυτής.

''Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων.''
-Αριστοτέλης

Ζούμε σε μία εποχή όπου η ισότητα και η ίση μεταχείριση των πάντων είναι δεδομένο σχεδόν για κάθε κοινωνία. Όμως στις μέρες μας έχει αρχίσει να επικρατεί μια παρανόηση, οποιοσδήποτε υποδείξει τυχόν αδυναμία τους ενός προς τον άλλον σε κάποιον τομέα ή  επικαλεστεί κάποιες διαφορές που έχουμε εκ φύσεως, αμέσως θα κατηγορηθεί ότι κάνει διακρίσεις (πάσης φύσεως). Προκειμένου να μη παρεξηγηθώ, ασφαλώς και σέβομαι τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, όπως και κάθε άλλη.

Εξετάζοντας το θέμα ορθολογικά θα διαπιστώσουμε πως η ισότητα είναι ένα κατασκεύασμα, το οποίο παραβιάζει τη Φύση την ίδια. Σας παραπέμπω στη φωτογραφία που παρατίθεται στην αρχή. Σε έξι διαφορετικά πλάσματα ανατίθεται η ίδια δοκιμασία. Είναι ευδιάκριτος ο παραλογισμός, καθώς ο βαθμός δυσκολίας κυμαίνεται από ζώο σε ζώο, διότι το καθ' ένας έχει ξεχωριστά χαρακτηριστικά (δεν είναι το ίδιο σε έναν πίθηκο και σε ένα ψάρι(;) να ανέβει στο δέντρο).

Γιατί όλα τα ζώα να μη μπορούν να ανταπεξέλθουν εξ' ίσου στην ίδια δοκιμασία; Κάνει η Φύση ή ο Θεός (ή ό,τι άλλο θέλει ο καθ' ένας) διακρίσεις ή μήπως είναι τόσο αφελής ώστε να έκαναν τέτοιο σφάλμα; Όλα έχουν δημιουργηθεί και εξελιχθεί κατά τέτοιον τρόπο, ούτως ώστε να συντελέσουν συγκεκριμένο έργο στον πλανήτη για την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία αυτού. 

Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους. Ο καθ' ένας από εμάς, παρ' όλο που από βιοχημικής απόψεως είμαστε όμοιοι (αν και κι εκεί διαφοροποιείται ο κάθε ένας, ως προς τη σύνθεση και διάταξη των δομικών συστατικών που συνθέτουν το γενετικό υλικό, το DNA δηλαδή), δεν είναι σε καμμία περίπτωση ίσος με κάποιον άλλον. Ο κάθε ένας από εμάς έχει ξεχωριστές νοητικές και σωματικές δυνατότητες. Είναι ανοησία και μέγιστο αδίκημα να επικαλούμαστε ισότητες σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητος. Δεν είναι λογικό να απαιτούμε ισότητα σε μια κοινωνία, και σε έναν πλανήτη γενικώς, όπου η διαφορετικότητα αναδύεται και εκφράζεται ποικιλοτρόπως, ακόμα και μεταξύ ομοίων ειδών. Δεν είναι φυσιολογικό ένα παιδί που εκ φύσεως έχει δυνατή σωματική δομή να ασχοληθεί με τον αθλητισμό; Δεν είναι επίσης φυσιολογικό ένα παιδί με υψηλότερη ευφυΐα του μετρίου, να στραφεί σε κατ' εξοχήν πνευματικές δραστηριότητες; Χωρίς βεβαίως να εννοείται, πως ο μεν να μη μορφωθεί και ο δε να μη αθληθεί. Τοποθετώντας τον καθ' ένα στο τομέα όπου κλίνει εκ φύσεως, αφ' ενός θα τον ευχαριστεί η ενασχόληση του με το αντικείμενο και αφ' ετέρου θα επιτυγχάνεται η μέγιστη δυνατή απόδοση. 

Μια ανθρώπινη κοινωνία θα ήταν σημαντικά πιο παραγωγική και αποδοτική εάν αξιοποιούσαμε τις δυνατότητες του καθ' ενός στους τομείς όπου έχουν φυσική κλίση. Για να επιτευχθεί το ζητούμενο θα 'πρεπε οι πολιτείες να ήταν δομημένες βάσει αξιοκρατίας και όχι ισότητας. Το δόγμα της ισότητας προϋποθέτει την εξίσωση όλων με τον τελευταίο όρο, καθώς ο τελευταίος δεν έχει τη δυνατότητα να ανέλθει, ειδάλλως δεν θα ήταν ο κατώτερος. Έτσι έχουμε δέσμευση και περιορισμό των ικανοτέρων.

Συνοψίζοντας, τονίζεται ότι η Φύση δεν είναι διόλου ''οπαδός'' της ισότητας, αλλά απολύτως δίκαιη και αυτό φαίνεται στον γνωστό ως νόμος της ζούγκλας. Ίσως να μη θέλουμε να αποδεχτούμε κάτι τέτοιο ως σύγχρονοι και πολιτισμένοι άνθρωποι, αλλά οι κοινωνίες μας θα έπρεπε να διέπονται από το νόμο της ζούγκλας. Ο ικανότερος στον εκάστοτε τομέα θα έπρεπε να καταλαμβάνει την αρμόδια θέση δίχως διαδικασίες εκλογής, αυτό προστάζει η Φύση και κάθε τι πέραν αυτού είναι παρά φύσιν.

Τελειώνοντας θα γράψω κάτι που μας έλεγε ένας καθηγητής μου στο λύκειο. Οι άνθρωποι όλοι είναι ισάξιοι, αλλά όχι ίσοι.