Εάν σας έλεγαν από νωρίς στη ζωή σας, όταν θα είχατε πλέον τη δυνατότητα να κατανοήσετε αυτό που σας λένε, ότι ο χώρος σας είναι περιορισμένος, πως θα αντιδρούσατε;
Γεννιόμαστε και βλέπουμε γύρω μας άπειρο χώρο, όμως δε ζούμε σ' αυτόν, αλλά στο χρόνο. Λόγω μη σκέψης, αρχικώς, θεωρούμε ότι και ο χρόνος μας είναι άπειρος, έτσι η ζωή μας στο χρόνο εκφυλίζεται σε μια ύπαρξη στο χώρο απλώς. Αυτό μας καθιστά ανίκανους να αφήσουμε κάποιο ίχνος στο πέρασμα μας, διότι στην ουσία δεν ορίζεται πέρασμα και εξέλιξη σε μια χωρική στασιμότητα, καθώς αυτά είναι μεγέθη που εξαρτώνται απ' το χρόνο, ενώ η εκφυλισμένη ύπαρξη μας ανήκει στο χώρο. Αν γνωρίζαμε εξ' αρχής ότι ο διαθέσιμος χώρος μας όσο ζούμε είναι περιορισμένος, μια πεπερασμένη ποσότητα, και ο κατειλημμένος χώρος δεν θα ήταν ποτέ ξανά διαθέσιμος, θα ήμασταν πολύ προσεκτικοί και επιλεκτικοί στο πως θα τον χρησιμοποιούσαμε και θα τον δεσμεύαμε. Το πρόβλημα μας είναι η αδυναμία αντίληψης της συμμετρίας του παραπάνω υποθετικού σχήματος με τον πραγματικό χρόνο ζωής μας. Αυτό συμβαίνει επειδή ο χώρος είναι πιο απτή έννοια απ' ότι ο χρόνος, επειδή τον αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Η ζωή μας αρχίζει με την επίγνωση του θανάτου, διότι είναι αυτός που μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο χρόνος μας είναι περιορισμένος. Αλλιώς υπάρχουμε απλώς, με την εντύπωση ότι είμαστε αθάνατοι, πράγμα που μας αποτρέπει απ' το να γίνουμε παραγωγικοί. Άρα ο θάνατος λειτουργεί ως ένας μετασχηματιστής, όπου είναι ικανός να μετατρέψει την ύπαρξη μας σε ζωή. Άλλωστε, δεν υπάρχει χρόνος για την αθανασία, όπως λέει και ο δάσκαλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου