Ως άτομα επικεντρωνόμαστε πολύ στην αναζήτηση του raison d'être (σκοπός ύπαρξης) και δεν βλέπουμε το raison de vivre (κίνητρο για ζωή). Το να υπάρχεις είναι εύκολο, αρκεί να γεννηθείς και να καταφέρνεις να επιβιώσεις, είναι μια στατική διαδικασία. Το να ζήσεις είναι δύσκολο και απαιτεί μια κινητήριο δύναμη, σε αντίθεση με την ύπαρξη, η ζωή πρόσκειται σε ένα δυναμικό πλαίσιο.
Μια ικανή και αναγκαία συνθήκη για να έχει κίνητρο κάποιος να ζει, είναι η παραγωγή χαράς και η άντληση μεταχαράς από αυτήν. Πολύ συχνά τα άτομα στην κοινωνία αναζητούν την ευτυχία, όμως αυτή σχετίζεται με την τύχη (ως παράγωγο της) και όχι με την ανάγκη, συνεπώς δεν απασχολεί την Ανθρωπότητα. Το πρόβλημα με την ευτυχία, είναι ότι ένας ευτυχές γεγονός, πέραν του γεγονότος ότι δεν είναι στη σφαίρα ελέγχου μας το να συμβεί, δεν έχει διάρκεια, δεν λειτουργεί ως πηγή. Το να βρεις χρήματα ή να κερδίσεις κάτι σε μια κλήρωση, είναι κάτι που εξαρτάται από την τύχη και αφ' ότου συμβεί είναι μέχρι να εξαντληθεί, δεν έχει συνέχεια ως γεγονός, μόνο επιπτώσεις. Η χαρά, στον αντίποδα, δεν εξαρτάται από την τύχη, αλλά συνήθως από την ανάγκη. Αυτή λειτουργεί ως πηγή. Όταν μας χαροποιεί κάτι, ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, ας πούμε, πάντοτε χαιρόμαστε με αυτό και η χαρά αυτή δρα ως κίνητρο για βελτίωση σε πολλαπλά επίπεδα και για ποικίλους λόγους.
Η διαφορά ευτυχίας και χαράς μπορεί να παρασταθεί αναλογικά και με την εξής γνωστή ρήση, που λέει: «δώσε σ' έναν άνθρωπο ένα ψάρι και θα τον ταΐσεις για μια μέρα, μάθε του να ψαρεύει και θα τον ταΐζεις για πάντα». Το να λάβει ένα ψάρι κάποιος που πεινάει είναι απλά ένα ευτυχές γεγονός, εάν μάθει να ψαρεύει θα του καλύπτει μια ανάγκη και θα τον κάνει χαρούμενο.
Εάν τη βρεις αυτή την πηγή χαράς, τότε η ζωή της Χαράς σου θα είναι η χαρά της ζωής σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου