Κοινωνικά, δίνουμε μεγάλο βάρος στην ημέρα που γεννιόμαστε, στα γενέθλια μας, όμως αυτό μας εξασφαλίζει μονάχα την ύπαρξη μας μέσα στην εκάστοτε κοινωνία που θα τύχει να γεννηθούμε, όχι τη ζωή.
Συγχέουμε τις δύο αυτές έννοιες συχνά, αλλά η ύπαρξη δεν συνεπάγεται τη ζωή. Μπορεί κανείς να υπάρχει δίχως να έχει πρόσβαση σε αυτό που θα ονομάζαμε ζωή, φιλοσοφικά μιλώντας και όχι βιολογικά. Για να έχουμε πρόσβαση στην Ανθρωπότητα και τη ζωή είναι αναγκαίος ο κοινωνικός μας ''θάνατος'' για να ακολουθήσει η ανθρώπινη ''αναγέννηση'', απαιτείται η διάσπαση του κοινωνικού κελύφους για να αγγίξουμε τον πυρήνα της ανθρωπιάς ώστε να γίνουμε άνθρωποι και έπειτα συνάνθρωποι μέσω των άλλων. Το νοητικό σχήμα είναι αναλογικό (όχι ισομορφικό) με αυτό της συνείδησης. Η συνείδηση ορίστηκε από τον Leibniz ως η σκέψη πάνω στη σκέψη. Όταν σκεφτόμαστε ότι σκεφτόμαστε, τότε γίνεται η πρώτη συνειδητοποίηση. Κατ' αναλογία, όταν "γεννιόμαστε" μέσα σε ένα πλαίσιο που έχουμε ήδη γεννηθεί, εφ' όσον υπάρχουμε, τότε μπορούμε να κάνουμε λόγο για ''αναγέννηση''. Συνεπώς, όπως τα γενέθλια είναι η επέτειος της ύπαρξης μας, τα αναγενέθλια είναι η επέτειος της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου