Ο άνθρωπος διαχρονικά έχει την επιθυμία να καταφέρει να εκφράσει όλο και πιο καλά όσα σκέφτεται και αισθάνεται. Η έκφραση μας επιτυγχάνεται μέσω της γλώσσας, επομένως όλες μας οι σκέψεις και τα συναισθήματα κωδικοποιούνται μέσα στις λέξεις, ως έννοιες και ορισμοί.
Όσο σημειώνεται πνευματική πρόοδος, το φάσμα των σκέψεων και των συναισθημάτων μας διευρύνεται. Έτσι, προκειμένου να αποφευχθεί ο εννοιολογικός εκφυλισμός, προκύπτει η ανάγκη δημιουργίας νέων όρων και εννοιών, ή η επέκταση των υπαρχόντων, που θα ενσωματώσουν τις νέες πτυχές της συνείδησης μας, είτε αυτές αφορούν σκέψεις, είτε αισθήματα και συναισθήματα.
Και η ανάγκη της εισαγωγής νέων όρων ή επέκτασης των δεδομένων, δεν προκύπτει μόνο από την ορθολογική και γλωσσολογική σκοπιά του ζητήματος, αλλά υπεισέρχεται και η συναισθηματική διάσταση. Στα συναισθήματα υπάρχει κλιμάκωση της έντασης, συνεπώς πρέπει να γίνουν διακριτά τα διαφορετικά επίπεδα έντασης. Ειδάλλως, προκαλείται και εκει μια μορφή εκφυλισμού, διότι δύο άνθρωποι με διαφορετικής έντασης, ίσως και φύσης, συναισθήματα αναγκάζονται να τα εκφράσουν με τον ίδιο όρο, γεγονός που αλλοιώνει την πραγματικότητα.
Στην προκειμένη ο λόγος αφορά την έννοια της μεταχαράς.
Αρχικά θα γίνει μια μικρή ανάλυση του νοητικού σχήματος που εφαρμόζεται στον όρο, έξω από το περιεχόμενο του, με τη βοήθεια παραδείγματος. Έχουμε το ρήμα κινούμαι και έπειτα έχουμε το μετακινούμαι, που μπορεί να ερμηνευθεί ως η κίνηση μου δια μέσω της κίνησης ενός άλλου σώματος ή αλλοιώς, η κίνηση του άλλου προκαλεί τη δική μου κίνηση.
Επομένως, η έννοια της μεταχαράς ορίζεται ως η χαρά που προκαλείται μέσω της χαράς του άλλου.
Το ανωτέρω παράδειγμα αποτελεί μια απλή αναλογία και όχι έναν ισομορφισμό, καθώς στην περίπτωση της μετακίνησης, η κίνηση μου δεσμεύεται ποσοτικά από την κίνηση του σώματος μέσω του οποίου κινούμαι. Στη μεταχαρά δεν υπάρχει αυτή η γραμμική σχέση και δεν μπαίνει κανένας περιορισμός, καθώς η μεταχαρά μπορεί να υπερβαίνει κατά πολύ τη χαρά που ήταν το αίτιο, αν γινόταν να μετρηθούν ποσότητες των δύο ''μεγεθών''.
Η ουσία της μεταχαράς μπορεί να προσεγγιστεί μέσα από δύο ορισμούς του Gottfried Leibniz για την αγάπη. Ο ένας είναι ο εξής:
''To love is to find pleasure in the happiness of others.''
Δηλαδή, το να αγαπάς είναι να βρίσκεις ευχαρίστηση στη χαρά των άλλων.
Και ο άλλος είναι ο παρακάτω:
''To love is to place happiness in the heart of another....''
Που μας λέει ότι, το να αγαπάς είναι το να προκαλείς τη χαρά στην καρδιά του άλλου.
Συνδυάζοντας τα πρακτικά προκύπτει αυτό που παραπάνω ορίστηκε ως μεταχαρά.
Δηλαδή, το να προκαλέσουμε τη χαρά στον άλλον και μετέπειτα να χαρούμε με τη χαρά του.
Η έννοια της μεταχαράς έχει εισαχθεί από τον Νίκο Λυγερό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου