Ο Σίσυφος του Camus

Λόγω αναφοράς σε μια συζήτηση που είχα, σκεφτόμουν τον Camus και τον Σίσυφο μέσα από το δικό του πρίσμα.
Μερικές φορές αντιμετωπίζουμε τον μύθο του Σισύφου ως μια ιστορία στην οποία είμαστε αμέτοχοι παρατηρητές. Ενίοτε, όμως, όταν συμβαίνει να καταπιανόμαστε με λίγο βαθύτερες σκέψεις σχετικά με τη ζωή, βρίσκουμε τον εαυτό μας στη θέση του Σισύφου.
Υπάρχουν φάσεις που η κάθε μέρα από την αρχή της μοιάζει σαν ένας τεράστιος βράχος στην άκρη μιας πλαγιάς και ξέρεις ότι είσαι υποχρεωμένος να την σπρώξεις κόντρα στο βάρος της για να προχωρήσει η μέρα, ειδάλλως μένουν όλα στάσιμα. Τη νύχτα αισθάνεσαι ικανοποιημένος με το επίτευγμα σου. Ανέβασες το βράχο στην κορυφή, κατάφερες να κάνεις τον κόσμο να γυρίσει, τη μέρα να περάσει και τη ζωή να συνεχίσει με 'σένα στο τιμόνι της. Πέφτεις για ύπνο ικανοποιημένος. Ξυπνάς μόνο για να βρεις τον βράχο κι εσένα ξανά στην άκρη της πλαγιάς, ακριβώς εκεί που ξύπνησες εχθές. Η μέρα περνάει, εσύ τα καταφέρνεις, τη νύχτα είσαι νικητής και κύριος του κόσμου, το πρωί είσαι στην άκρη πάλι με τον ίδιο βράχο. Για λίγο καιρό το κάνεις χωρίς πολλή σκέψη, παρά μόνο ότι θα το κάνεις για λίγο ακόμα. Μετά όμως το σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι πότε τελειώνει. Θα εξομαλυνθεί η πλαγιά, θα μικρύνει ο βράχος ή θα εξασθενήσει η δύναμη της βαρύτητας; Τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί και ξαφνικά συνειδητοποιείς την κούραση σου. Μια κούραση που δεν προέρχεται τόσο από το χρονικό διάστημα που σπρώχνεις έως τώρα τον βράχο σου, αλλά απ' το διάστημα για το οποίο θα είσαι υποχρεωμένος να κάνεις στη συνέχεια. Αναρωτιέσαι που είναι το νόημα σε όλο αυτό, ποιο μπορεί να είναι αυτό κι αν βρεις κάποιο, γιατί να είναι εκείνο και όχι κάποιο άλλο.
Έρχεται ο εξοργισμός, ένας γενικευμένος που δε μπορεί να εκτονωθεί πουθενά γιατί δεν υπάρχει υπαίτιος αυτής της κατάστασης.
Μετά έρχεται η συνειδητοποίηση του παραλόγου και έπειτα ο αγώνας έναντι αυτού. Εάν αφεθείς στον παραλογισμό σύντομα θα αφομοιωθείς αφού το παράλογο θα γίνει η νέα σου λογική, αλλά κανείς δε μπορεί να ζήσει παραλογιζόμενος.
Έπειτα φτάνεις στη σημαντικότερη απόφαση σου, αυτήν που μας έμαθε ο Camus. Θα επαναστατήσεις απέναντι στον παραλογισμό. Σε έναν κόσμο που χάρη στο ίντερνετ και στην ταχύτατη διάδοση της πληροφορίας μπορούμε και βλέπουμε όλο και περισσότερο την ασχήμια του, μπορούμε ακόμα να βρούμε ομορφιά. Σε έναν κόσμο φύσει παράλογο μπορούμε να υπάρξουμε λογικοί. Σε μια ζωή που δεν έχει εγγενή σκοπό και δε μας προσφέρει καμία αιτία ύπαρξης, μπορούμε και τη δημιουργούμε. Μόνο η επιθυμία μας αρκεί, η επιθυμία να επαναστατήσουμε απέναντι στο παράλογο.
Άλλωστε, "επαναστατώ, άρα υπάρχω", έγραψε σε ένα άλλο έργο του ο Camus.