Η ανυπαρξία της τύχης

  Όλοι μας θα έχουμε κατηγορήσει την κακή μας τύχη για τυχόν δυσάρεστο γεγονός και αντιθέτως, έχουμε ευχαριστήσει την καλή μας τύχη, για κάτι ευχάριστο. Σήμερα θα γράψω δυο λόγια την τύχη, την οποία προσωπικώς θεωρώ παντελώς ανύπαρκτη και θα προσπαθήσω να το αποδείξω όσο το δυνατόν απλούστερα.



  Αρχικώς, θέλω να πω, πως η τύχη εμπλέκεται πάντοτε σε γεγονότα όπου δεν έχουμε πλήρη γνώση όλων των παραμέτρων, θα παραθέσω ένα μικρό παράδειγμα. Εάν σηκώσουμε μια πέτρα και την πετάξουμε προς μια κατεύθυνση δίχως να σημαδέψουμε κάτι συγκεκριμένο, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε που θα προσγειωθεί η πέτρα. Φαινομενικά λοιπόν, λέμε πως το που θα προσγειωθεί η πέτρα, είναι τυχαίο.

  Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι τυχαίο, απλώς είναι σαν ένα φυσικό ή μαθηματικό πρόβλημα αρχικών συνθηκών, δίχως να γνωρίζουμε τις αρχικές συνθήκες. Εάν δηλαδή στην ρίψη ενός αντικειμένου, γνωρίζαμε επακριβώς τη δύναμη με την οποία θα εκτοξευθεί, την κατεύθυνση και τη διεύθυνση, την γωνία ρίψης και κάθε άλλη παράμετρο, θα μπορούσαμε με ακρίβεια να υπολογίσουμε το σημείο πρόσπτωσης με απλούς μαθηματικούς υπολογισμούς. Άρα βλέπουμε πως κάτι φαινομενικά τυχαίο, στην ουσία δεν είναι.

  Σε κάθε γεγονός συμβαίνει το ίδιο ακριβώς πράγμα, αγνοούμε όλες τις παραμέτρους και τις αρχικές συνθήκες και συνεπώς δεν μπορούμε να προβλέψουμε την έκβαση του. Τον παράγοντα άγνοιας μας τον ονομάζουμε τύχη.

''Εδώ είναι ο ορισμός της τύχης, όπως τον δίνει στο Βικιλεξικό

Ουσιαστικό
τύχη, θηλυκό

η δύναμη που υποτίθεται ότι επηρεάζει τα γεγονότα είτε προς μια θετική κατάληξη είτε προς μια αρνητική

συνώνυμα: ειμαρμένη, πεπρωμένο''

Βλέπουμε ότι εξ' ορισμού, η τύχη είναι υποτιθέμενη και παραπέμπει σε πίστη πεπρωμένου, που αντιτίθενται ως έννοιες στην ελεύθερη έκβαση των γεγονότων, θεωρώντας τα προδιαγεγραμμένα.

Υ.Γ. Αν το καλοσκεφτείτε, η τύχη και η τυχαιότητα εμφανίζονται μόνο σε συνθήκες αγνοίας ή έστω μη πλήρους γνώσεως των εκάστοτε παραγόντων επιρροής!!

Και αν το προεκτείνουμε και λίγο και το προσεγγίσουμε από ψυχολογική σκοπιά θα δούμε ότι η επινόηση της τύχης είναι η μέγιστη ανευθυνότητα και δειλία του ανθρώπου. Διότι δημιουργώντας έναν φανταστικό ''κόκκορα'' μπορεί και φορτώνει σε αυτόν κάθε αλήθεια που φοβάται να αντιμετωπίσει!