Το μέλλον

  Όλους μας κάποια στιγμή, μας έχει απασχολήσει το μέλλον. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού πιστεύει πως το μέλλον είναι προκαθορισμένο από μια ανώτερη αρχή, είτε το λένε Θεό, είτε Σύμπαν, ή όπως αλλοιώς θέλουν. Πέραν του γεγονότος ότι το σκεπτικό αυτό καταργεί την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, καλλιεργεί μια παθητική στάση ζωής που έχει σαν συνέπεια να είμαστε στατικοί στη ζωή μας και όχι δυναμικοί.



 Θεωρώ πως το μέλλον δεν υφίσταται. Το κοντινό παρελθόν είναι καταγεγραμμένο στις μνήμες μας και το μακρινό παρελθόν, στα διάφορα μέσα καταγραφής της ιστορίας (βιβλία, έγγραφα, κλπ). Tο παρόν το βιώνουμε και το αντιλαμβανόμαστε κάθε στιγμή της ζωής μας, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Το μέλλον όμως, που έχει καταγραφεί; Πουθενά, εκτός από τη φαντασία μας.

 Ζούμε στο παρόν που επεκτείνεται για όσο θα υπάρχει το Σύμπαν όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Θα παραθέσω ένα παράδειγμα ώστε να αποτυπώσω τη σκέψη μου. Υποθέτουμε πως έχουμε μια λευκή κόλλα χαρτί, ένα μολύβι και έναν μηχανισμό που σχεδιάζει με το μολύβι πάνω στο χαρτί μια ευθεία γραμμή με σταθερό ρυθμό. Η γραμμή αυτή είναι η ζωή μας και η πορεία μας μέσα στο χρόνο. Αφού αποκτήσει κάποιο μήκος η ευθεία, σταματάμε το μηχάνημα (υποθετικό ''πάγωμα'' της ροής του χρόνου). Στο σημείο που σταματήσαμε είναι το παρόν. Φαίνεται ότι το παρελθόν έχει αποτυπωθεί στο χαρτί και είναι κάθε σημείο της γραμμής, εκτός από το σημείο στο οποίο ακουμπάει το μολύβι. Το μοναδικό εκείνο σημείο είναι το παρόν. Διακρίνουμε ότι δεν υπάρχει γραμμή πέρα από το σημείο που σταμάτησε το μολύβι, όπου κάθε επόμενο σημείο ανήκει στο μέλλον. Άρα δεν υπάρχει το μέλλον, μόνο ένα ''κινούμενο'' παρόν.

 Όταν λέω δεν υπάρχει το μέλλον, δεν εννοώ ότι δεν θα έρθει το μέλλον. Όλοι γνωρίζουμε ότι η αυριανή μέρα θα έρθει με την ανατολή του ηλίου, όπως και ότι αν συνέχιζε να λειτουργεί το μηχάνημα του προηγούμενου παραδείγματος, η γραμμή θα επεκτεινόταν. Όμως είναι μια νοητική διεργασία η υπόθεση ότι η αυριανή μέρα θα έρθει. Προτού να έρθει, δεν υφίσταται εν τοις πράγμασι, αλλά εν δυνάμει. Δε μπορούμε να κάνουμε κάποια πράξη στο μέλλον, μόνο στο παρόν. Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι αύριο θα πάμε για περπάτημα, όμως μονάχα όταν το μελλοντικό αύριο, γίνει παροντικό σήμερα θα έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε τον περίπατο. Έως τότε θα είναι στο μυαλό μας.

 Όλα αυτό δεν είναι κάποια προτροπή να μη σκεφτόμαστε το μέλλον, κάθε άλλο. Κάθε μας πράξη στο παρόν πρέπει να γίνεται με γνώμονα το μέλλον, ώστε να υπάρχει μια συνέχεια και οι συνθήκες για οτιδήποτε σκεφτόμασταν να είναι οι βέλτιστες δυνατές. Άνθρωποι που ακολουθούν ιδεολογίες που προτρέπουν να σκέφτεται κανείς μόνο το παρόν, είναι ανίκανοι να παράγουν κάποιο ουσιαστικό έργο και παραμένουν στάσιμοι, διότι κάθε μέρα ξεκινούν απ' το μηδέν. Ζούμε μόνο στο παρόν, όμως σκεφτόμαστε το μέλλον, διότι είναι το επόμενο παρόν που θα ζήσουμε.

 Θα μπορούσε να προβληθεί μέσω της Φυσικής με την εξής υπόθεση. Το μέλλον είναι ένα δυναμικό που τροφοδοτεί το παρόν με δυναμική ενέργεια, την οποία μετατρέπει σε κινητική για να ''κινηθεί'' το ''κινούμενο'' παρόν που προαναφέρθηκε