Θεωρώ πως εν πολλοίς η ανθρώπινη δραστηριότητα σε συλλογικό επίπεδο διέπεται από ορισμένους νόμους φυσικούς και παρουσιάζει προβλέψιμη συμπεριφορά με μικρές αποκλίσεις. Αυτό επιτυγχάνεται εάν κανείς εντρυφήσει καλά στην ανθρώπινη ψυχολογία, με βασική προϋπόθεση μια καλή αναλυτική ικανότητα και μια στοιχειώδη παρατηρητικότητα.
Παρατηρώντας λοιπόν την κοινωνία μας το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι εμφανές ότι έχει καταστεί δυσλειτουργική, άρρυθμη, μη αποδοτική και άγονη. Κάθε σύνολο ως ένα κλειστό σύστημα διαθέτει ένα καθορισμένο ποσό ενέργειας, το οποίο αποτελείται από επί μέρους μονάδες και το ποσό αυτής κατανέμεται σε αυτές, και στους μεταξύ τους δεσμούς ώστε να διατηρηθεί σε συνοχή το σύστημα μας ως δομή.
Στο σημείο αυτό θα κάνω μια μικρή εισαγωγή για τις τρείς καταστάσεις της ύλης και κάποιες ιδιότητες αυτών και μετέπειτα θα αναλύσω τον λόγο.
Μικροσκοπική δομή των καταστάσεων της ύλης[Επεξεργασία]
Η ύλη σε μικροσκοπικό μοριακό επίπεδο απαρτίζεται από άτομα, μόρια και ιόντα, αυτά είναι τα δομικά συστατικά της. Οι διαμοριακές δυνάμεις ελκτικές και απωστικές που αναπτύσσονται μεταξύ τους, ώστε να σχηματιστούν διακριτά σώματα, καθορίζουν εκτός των άλλων, το σχήμα, το μέγεθός τους, όπως επίσης και την ευκολία και τον τρόπο με τον οποίο αυτά μεταβάλλονται. Πιο συγκεκριμένα:
- Στα στερεά οι διαμοριακές δυνάμεις είναι ισχυρές. Τα δομικά συστατικά τους ταλαντώνονται γύρω από συγκεκριμένες θέσεις, χωρίς να μπορούν να αλλάξουν θέση. Έτσι, τα στερεά έχουν συγκεκριμένο σχήμα και όγκο που δύσκολα μεταβάλλονται.
- Στα υγρά οι διαμοριακές δυνάμεις είναι σημαντικές. Τα δομικά συστατικά μπορούν να αλλάξουν θέση αλλά δε μπορούν να αλλάξουν τη μεταξύ τους απόσταση. Έτσι, τα υγρά δεν έχουν σχήμα, παίρνουν κάθε φορά το σχήμα του δοχείου τους, αλλά έχουν συγκεκριμένο όγκο.
- Στα αέρια οι διαμοριακές δυνάμεις είναι αμελητέες. Τα δομικά συστατικά είναι ελεύθερα. Έτσι, τα αέρια δεν έχουν συγκεκριμένο σχήμα και όγκο. Καταλαμβάνουν όλην την έκταση του δοχείου τους
Η πρώτη κατάσταση είναι αυτή του στερεού με τη σειρά που απεικονίζονται παραπάνω, όπου οι δεσμοί μεταξύ των επί μέρους στοιχείων είναι ισχυροί, επομένως μεγαλύτερο τμήμα της ενέργειας δαπανάται στους δεσμούς ούτως ώστε το υλικό να είναι συνεκτικό, έχοντας καθορισμένο και αμετάβλητο σχήμα και όγκο. Η κατάσταση αυτή αντίστοιχα σε μια κοινωνία είναι όπου το μεγαλύτερο τμήμα της ''ενέργειας'' θα αναλωνόταν περισσότερο στις ''διαμοριακές δυνάμεις'' της κοινωνίας, τους νόμους και τους κανόνες της δηλαδή όπου την διατηρούν σε συνοχή και λειτουργικότητα, παρά στα άτομα καθ' εαυτά παράγοντας έτσι μια κοινωνία που θα λειτουργεί σχεδόν μηχανικά με μηδενικά σφάλματα σε κάθε τομέα, αλλά με αμελητέα ατομική ελευθερία.
Η επόμενη κατάσταση είναι η υγρή, όπου οι διαμοριακές δυνάμεις είναι σημαντικές, αλλά παρ' όλα αυτά τα άτομα έχουν μια ελευθερία κινήσεων ως προς την αλλαγή θέσεως, με σταθερή τις μεταξύ τους αποστάσεις όπως προαναφέρθηκε. Η αντίστοιχη κατάσταση μέσα στην κοινωνία είναι όπου μπορούμε να πούμε πως υπάρχει μια μέση κατανομή ενέργειας και συνεπώς ελευθερίας κινήσεων μεταξύ των ατόμων και των θεσμών/κανόνων. Μια κατάσταση όπου τα άτομα έχουν ελευθερία αλλά περιορισμένη έως εκεί όπου δεν καταπατώνται οι βασικοί θεσμοί της πολιτείας.
Τέλος είναι η αέρια φάση όπου οι διαμοριακές δυνάμεις είναι αμελητέες όπως αναφέρεται και τα άτομα δεσμεύουν όλη την ενέργεια υπό τη μορφή της κινητικής ενέργειας, επομένως διαθέτουν πλήρη ελευθερία κινήσεων. Προβάλλοντας την κατάσταση αυτή στα πλαίσια μιας κοινωνίας είναι μια άναρχη φάση όπου οι κάθε μορφής θεσμοί και κανόνες έχουν εξασθενήσει εν τελώς, χάνοντας κάθε ισχύ πάνω στα άτομα προκαλώντας έτσι απώλεια της ίδιας της συνοχής και της συνεκτικότητας της κοινωνικής δομής.
Στη φυσική είναι γνωστό ότι εάν τα άτομα λάβουν συγκεκριμένα ποσά ενέργειας μπορεί να προκληθεί διέγερση του ατόμου και να σπάσουν οι δεσμοί ανάμεσα στα άτομα ενός μορίου συνεπώς να καταστραφεί ή να αλλάξει εν τελώς η όλη δομή, κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και σε μια κοινωνία όταν πλέον η ελευθερία φτάσει σε επίπεδα πλήρους ασυδοσίας με όλη την ενέργεια δεσμευμένη στα δομικά στοιχεία. Επί πλέον στη φύση οι καταστάσεις χαμηλής ενέργειας προτιμώνται συνήθως διότι είναι οι σταθερότερες όλων. Οι αλλαγές φάσης στις καταστάσεις της ύλης οφείλονται κυρίως στη μεταβολή της θερμοκρασίας, με την αποβολή ή πρόσληψη θερμικής ενέργειας. Ένα σώμα είναι στερεό σε χαμηλές θερμοκρασίες, και καθώς αυτές αυξάνονται το σώμα μετατρέπεται διαδοχικά σε υγρό και έπειτα σε αέριο. Σε αυτήν την περίπτωση η θερμική ενέργεια του σώματος αυξάνεται. Αντίστροφα, ένα σώμα σε υψηλές θερμοκρασίες είναι αέριο και καθώς αυτή μειώνεται το σώμα μετατρέπεται διαδοχικά σε υγρό και έπειτα σε στερεό. Εδώ η θερμική ενέργεια του σώματος μειώνεται. Οπότε προκύπτει ότι σαν δομή, σταθερότερη είναι η στερεά, έπειτα η υγρή και τέλος η αέρια που χαρακτηρίζεται από αστάθεια. Λαμβάνοντας υπ' όψιν τα παραπάνω η ιδανική κατάσταση σε μια κοινωνία θα ήταν η αντίστοιχη στερεή κατάσταση εάν έχουμε ως κύριο κριτήριο τη σταθερότητα και την πλήρη τάξη στη λειτουργία. και η λιγότερο επιθυμητή φαίνεται να είναι η αέρια κατάσταση ως αντίθετη κατάσταση της στερεής έχοντας τα ίδια κριτήρια.
Κατ' εμέ η ιδανική κατάσταση θα ήταν ''υγρή'' σε μια κοινωνία, όπου επικρατεί μια μέση κατάσταση από κάθε άποψη, και έχοντας το μεγάλο πλεονέκτημα να προσαρμόζεται στο σχήμα του εκάστοτε δοχείου κάθε φορά, διατηρώντας όμως σταθερό πάντοτε τον όγκο. Μια κοινωνία για να επιβιώσει στο πέρας των χρόνων απαιτεί να δείχνει προσαρμοστικότητα και ταυτοχρόνως να μην χάνει κάποιες στοιχειώδεις αξίες.
Βέβαια ο καθ' ένας μπορεί να το εκλάβει ως γενικευμένο πλαίσιο και να το εφαρμόσει κατά τρόπο διαφορετικό, αναλόγως από τις εκάστοτε ανάγκες και συνθήκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου