Ο σκοπός της αυτογνωσίας

Μια πολύ επίπονη διαδικασία είναι να αρχίσει κάποιος να αμφισβητεί σοβαρά τον ίδιο του τον εαυτό, σε όλα τα επίπεδα.
Όμως, είναι ένα προαπαιτούμενο στάδιο για να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία και την αυτοεπίγνωση. Οι περισσότερες μορφές γνώσης προκύπτουν από την αμφισβήτηση των πάγιων καταστάσεων, που εσφαλμένα θεωρούμε δεδομένα. Βέβαια κάπου εδώ είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι αυτά που ονομάζουμε δεδομένα, κακώς τα προσεγγίζουμε ως κάτι στατικό. Τα δεδομένα είναι ένα δυναμικό πλαίσιο που μεταβάλλεται βάσει πλήθους παραμέτρων μέσα και έξω απ' τα όρια των δυνατοτήτων μας. Το κλειδί σε αυτή τη διαδικασία είναι η σκέψη πάνω στη σκέψη, ή αυτό που ονομάζουμε συνείδηση. Όταν σκέφτομαι ότι σκέφτομαι, συνειδητοποιώ. Όταν, λοιπόν, αρχίσει κάποιος να σκέφτεται τις σκέψεις του τις ίδιες, τις πράξεις του και τα λόγια του, να γίνει ο παρατηρητής του εαυτού του, αναπόφευκτα καταλήγει να αμφισβητεί και μετέπειτα να αναθεωρεί, με την προϋπόθεση ότι δεν είναι δογματικός. Οι δογματικοί άνθρωποι είναι κλειστές δομές, δεν ανταλλάσσουν πληροφορία με τον έξω κόσμο, έχοντας ως αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται στον μικρόκοσμο τους, ο οποίος όλο και περισσότερο αποκλίνει από την πραγματικότητα, διότι είναι στατικός και αμετάβλητος, εν αντιθέσει με την ροή του κόσμου. Με την αναθεώρηση έρχεται η αλλαγή και η εξέλιξη, και έτσι έχουμε την πρόοδο, με απώτερο σκοπό την αυτογνωσία. Η αυτογνωσία μας επιτρέπει να ζούμε και να πράττουμε συνειδητά, που σημαίνει ότι θα έχουμε πλήρη επίγνωση κάθε μας λόγου και πράξης, όπως και κάθε συνέπεια αυτών στο περιβάλλον σύστημα. Έτσι θα πράττουμε ότι είναι πρέπον για τον συνάνθρωπο και θα παράγουμε το έργο για την ανθρωπότητα.