Τα πολιτικά debates δεν ανάγονται σε αναζήτηση του κοινού οφέλους αλλά σε ατέρμονη προσπάθεια κατατρόπωσης των "άλλων", ασχέτως αν οι θέσεις τους ευσταθούν ή όχι.
Έτσι το όλο εγχείρημα φορτίζεται συναισθηματικά με ένα «πρέπει να κερδίσουμε τους άλλους», κι εφ' όσον αρχίζει να επικρατεί μια «πολεμική» νοοτροπία τότε όλα επιτρέπονται. Ανορθολογικά επιχειρήματα, επικλήσεις στο συναίσθημα και λαϊκισμός και κυρίως η αποδόμηση του ήθους του αντιπάλου και η γελοιοποίηση του, καθώς αν κάποιος καταστεί γελοίος, αυτομάτως όσα λέει είναι γελοία.
Έχουν γίνει έρευνες* που δείχνουν πως όταν κάποιος ανήκει σε μια ομάδα στην οποία ανήκουμε και εμείς, εν τελώς ασυνείδητα όσα μας λέει μας ακούγονται πιο λογικά και ευσταθή απ' όσα θα μας πει κάποιος που δεν ανήκει στην ομάδα μας. Το γεγονός αυτό φυσικά ενισχύει, αν όχι παράγει, την ανωτέρω συμπεριφορά.
Ένα άλλο φαινόμενο που εντείνει τα παραπάνω είναι το αίσθημα ότι εμείς έχουμε δίκιο και οι άλλοι έχουν άδικο.
Όταν κάποιος που έχει μπει σε μια νοοτροπία «πολεμική», όπως προαναφέρθηκε, πείσει τον εαυτό του ότι μάχεται για το δίκαιο, τότε θεωρεί πως έχει και δικαιοδοσία για κάθε τι θα του φέρει τη νίκη. Έτσι παράγονται οι ακρότητες και δικαιολογούνται χάρη στο «ήθικο» του κινητήριου σκοπού.
*την έρευνα αυτή, καθώς και πολλές άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον ασυνείδητο νου, τις διάβασα σε αυτό το βιβλίο:
«Κάτω από το κατώφλι: Το νέο ασυνείδητο και τι μας διδάσκει»
«Κάτω από το κατώφλι: Το νέο ασυνείδητο και τι μας διδάσκει»
https://www.cup.gr/book/kato-apo-to-katofli/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου